terug naar Het dialect van Huizen


't Was koud, dee nacht. Een buitewijnd jeug de sneeuw óp, en de minsen dee nog buiten wazzen gungen mót 'n alderasie óp huis an. Thuis brangdden ’t vuur in de haerde. De tafel was ëdekt, en de kaersen wazzen annësteuken. ’t Was de aauwud vur Kursaauwud.
Nog mar 'n enkelde man leup deur de verlichte straeten. Z’n rugge was gebeugen, en hij leup mar deur deur de sneeuw en de kouwe, zónger zelf te weten waar of tie óp an gung. D’r was gien mins dee óp tum wachtten. Dirk had gien femielje en gien thuis.

De minsen keken naer dum as tie vurbij gung. Hij schunk daer gien andacht an. Zónger achteróm te kijken leup tie gewooën deur. Hij fleut zachies vur z’n aigen, en de sneeuwvlókken bleven in z’n baerd hangen.
Toch was tie nijt alléënig in dee kouwe nacht … Een klain hóngkien leup achter dum an. Waar kwam dee nou vandaan? Óm z’n nek dreug tie 'n halsbangde mót  'n sterre

Too Dirk ’t hóngkien zag, begunnen z’n oëgen te stralen. “Bin je de weg kwijt ëraakt? Dan kannen we beterder bij mekaar blijven.” De hóngd keek tum an.
Beschut ónger de takken van 'n groëte sparreboëm pakten Dirk 'n ainde broëd uit 'n tas uit dee die óp z’n rugge dreug en snie dat an tweeën. “Hier”, zai die mót 'n glimlach. “ ’t Is gien kaeimael vur 'n aauwud as vanaauwud, mar meer hem ‘k nijt.”
Ómdat ’t Kursaauwud was vertelden die 'n verhaaltjen dat ie as kijnd héël neutig ëveunden had. Daernae fleut ie nog wat. Oëk de wijnd fleut. Ammar harder en harder, ammar kouwer en kouwer. “Kóm óp,” zai Dirk. Hij dee de kraag van z’n ouwe, tot óp de draed versleten, wijnterjas ómhoëg. “Laeten we schuilen in dee hut gunder.”
Ze zatten daer 'n héël poësien, lekker warm in ’t strooi. Too klunk daer inéënen 'n stem: “Schrik nijt en luister goeëd. Ik bin gien hóngd. Ik bin 'n toëvenaar.”
“Jij? Een toëvenaar?”, zai Dirk beduusd.
“Vanaauwud hem ik m’n aigen in 'n hóngd verangerd, ómdat ik deegéëne dee goeëd vur m’n wezen zou belooënen wou",  zai de toëvenaar. “En jij binnen de éënigste dee goeëd vur m’n wazzen. Óm je te bedanken zal ik je groëste wens vervullen. Vertel mijn deries wat of jou groëste wens is.”
“Ik wul gien groëte dingen en ’k het niks noëdig”, zai Dirk. “Mar ’k het altijd wel 'n hóngd hemmen wullen.”
De toëvenaar docht lang nae. Was dat nou Dirk’s groëste wens? Too besleut ie dat ie graeg de beste kammeraad van ouwe Dirk wezen wou. En hij gaf vurgoeëd z’n toëverkracht óp.
Héël vroog de are marrëgen vertruk ouwe Dirk uit de hut uit óm veder te gaen. En z’n kammeraad, de hóngd, dee vólgden dum.

Gebaseerd op het verhaal in versvorm: "Et si l'on parlait d'un certain Riton" van Dominique Marchand. In ’t Huizers vertaald door Alex van der Hulst

terug naar Het dialect van Huizen