Het sigaren magazijn van P.van der Poel
Cornelis van der Poel en Jansje Vlaanderen trouwden óp zes mai achttienhóngderdnegenennegentig. Ze kregen twee kijer. Jan, zestien mai negentienhóngderd en Pieter, zeuventien april negentienhóngderdnegen.
Pieter trouwde óp dreeëntwijntig mai negentienhóngderdvijfendartig mót Gijsbertje Vreeswijk.Ze góngen wooënen óp de Warandastraat nómmer achtenveertig, de latere Prinses Irenestraet.
Pieter wurde schilder bij Jaap Baas. In negentienhóngderdachtendartig kreeg tie de pleuris. Oëk wel pleuritus en dat is bórstvliesóntsteking. Hij is óngeveer een jaar thuis ëweest.
’t Was wel een groëte man, mar arrug stark was tie nijt. Qua gezónghaid dan. Toch kregen ze dree kijer. In negentienhóngderdzeuvenendartig wurde Jansje ëbeuren en vijf jaren later kregen ze nog een tweeling, Cor en Pietertjen.
Of ’t deur Pieter z’n gezóngdhaid ëkómmen is, is nijt bekend, mar zoë róngd negenendartig/veertig binnen ze mót de sigarenwinkel begunnen óp de Haardstedelaan veertien. As je goeëd óp ’t plaatjen kijken van de vrogere winkel, dan kan je zien dat ’t nou nómmer achtentwijntig is.
Een óngelukkige tijd óm mót een winkeltjen te beginnen, dus daeróm denk ik dat ze al een tijdjen vur dat de oorlog uitbrak, de winkel al hadden.
De Vreeswijken hadden as bijnaam: Cito. Hoo binnen ze daer nou toch an ëkómmen. Volges Cor kwam dat van éën van Gisbertje d’r vurouwers of. Gijs Vreeswijk ventte in achtienhóngderd mót pieteroëlie. ’t Was nogal een ris mannetjen. Dus as tie dan héël gauw de pieterolie in een kannetjen geut, dan dochten de minsen meschien wel dat ze besótemieterd wurden en zaien ze teugen Gijs, giet too man, giet too. En waarschijnlijk is dat too vurbasterd tot Cito, vandaer.
Too d’r in de oorlog een bietjen gebrek an eten kwam, góng Pieter óp de fiets naer Putten, samen mót z’n zwager óm eten te ruilen teugen sigaren en aar roëkwaar. Mar net zoë as de meeste minsen binnen hullie oëk de oorlog deurëkómmen, mar t’was arremeu troef.
Gijsbertje góng, óm wat bij te vurdienen, mussen strijken bij meutjen Gijbertje in de Kroënenburgerstraet.
Nae de oorlog góng ’t langzameran een bietjen beter, mar een vetpot wurden ’t nijt. De minsen mósten vroog óp en tot laat an too kwammen ze nog achteróm. Ze wazzen vurgeten óm overdag d’r lui sigaren of sigaretten te halen, dus dan dee je dat mar ’s aauwus nij? Oëk as ze zatten te eten, gong de belle regelmatig en móst t’r iemand van ’t eten of óm te hellepen. Dat deeën ze óm de beurt, want ammar dezelde koud eten dat was oëk nijt leuk.
Too de Philips hier in ’t darp kwam, too werkten d’r een hoëp minsen uit Hillevursóm hier in ’t darp bij de Philips. Too kwammen de minsen nog óp de fiets naer d’r lui werk. Mar je mózzen netuurlijk wel roëkwaar bij je hemmen, want aarst kón je netuurlijk nijt werrëken. En ómdat ze toch zoëwat langest de sigarenwinkel van van der Poel kwammen, k;ónnen ze daer d’r roëkwaar mieniemen naer d’r lui werk .Mar ómdat ze misschien too nog wel óm zeuven uur mósten beginnen, stóngen ze al héël vroog bij Gijsbertjen óp de stoep.. Mar toch was ’t vur Gijsberje mooi mieëneumen, oëk al góng ’t de deur uit. Ik het oëk ëhoord dat t’r welder ies iemand naer de Philips too gung óm daer roëkwaar an de man te brengen. Buiten ’t roëkwaar óm, vurkochten ze oëk nog koffie en wat snoep. Nijt vuul, mar ’t was toch mooi mieëneumen.
An de zijkangt van de winkel leup een breeje stieg. Dee was vur de minsen dee an de Haardstedelaan en an de Dahliastraet wooënden óm achteróm te kómmen. Hij leup oëk deur tot an de Dahliastraet. ’t Was een prachtige plak vur de jónges en maiden uit de buurt óm te spølen mót mekaar. ‘t Wazzen bijna allemol Huizers, mót een bijnaam. Zoëas Lam David (Bunschoten), Jan Molenaar ( van Henk van Smitjen), Henkie van Pauw ( van der Poel), Teussie Huppel (Snel), Jannetje Koerup (Slokker), Dikkie van ditje van Hille (Visser) en Kees van Gerre van dikke Eef (Bakker). De jónges en maiden uit de buurt neumden Gijsbertje, Jansie Miss Blansie, waarschijnlijk ómdat Pieter z’n moeder, Jansje, oëk wel in de winkel hielp.
De méënt en oëk de Woensbarg wazzen nijt zoë veer weg en daer kón je prachtig spølen mót mekaar. As ’t wijnter was en d’r lag sneeuw, dan kón je prachtig slietjen rijen vanof de Woensbarg. “t Spoortjen van de stéënfebriek was oëk héël antrekkelijk. En nijt te vurgeten de zenders.Dat wazzen nog us klimpaelen.
Mar óp de méënt móg je nijt kómmen. Dat was gróngd van de Erfgooiers. Daer móg je alléënig kómmen as je boer wazzen en ze daer koeëien hadden loëpen. Mar ja, wat dooë je as je sóndas gien zin hadden óm naer de kerk too te gaen, dan góng je de méënt mar óp. Dat dee Cor oëk een keer, mar hij wurde ësnapt deur een ópzichter van stad en langde en is ovvëleverd óp ’t pliesie bureau en in ’t cachot gegooid. Hij het later nog mótten vurkómmen oëk. Of tie straf ëhad het?
Cor kón me oëk vurtellen dat t’r óp ’t dreehoekie Haardstedelaan, Ceintuurbaan, Lindenlaan een schuilkelder ëweest is. Ik het minsen ëspreuken dee d’r nog inëzeten hemmen.
Hij kón z’n aigen oëk nog herinneren dat too de wooëningen an de Haardstedelaan, Blarrecómmerstraet, Zuierweg, Lindenlaan ëbouwd binnen in negentienhóngderdéënenvijftig/tweeënvijftig, dat t’r groëte gaten in de gróngd tussen dee wooëningen wazzen waar of de óngebluste kalk in bewaard wurden vur de stucadoors óm dee huizen mie te stucadoren.
De minsen mósten natuurlijk oëk belasting betalen. Mar een belastingangifte góng toch vrij éënvoudig.
In negentienhóngderdachtenvijtig is Pieter van der Poel overleejen. Hij was too nog mar achtenveertig jaren. Gelukkig vur Gijsbertje wazzen de begrafenissen nog nijt zoë duur.
Mar vur dee tijd was ’t netuurlijk oëk vuul geld.
Zoëas in vuul winkeltjies in dee tijd, wurden d’r oëk óp de pof ëleverd. Dat was nijt zoë arg, as je je centen dan mar een keertjen kreeg. Mar ’t was vaak strijen óm je centen. Gijsbertje bleef mar anmódderen.
In negentienhóngderdachtenzestig is ze ëstopt mót de winkel. Ze was too achtenvijftig jaar. Ze kón too gebruik maken van de saneringsregeling vur ’t midden- en klainbedrijf. Ik denk dat ze blij was, dat ze van dat héële gedoo of kón. Aindelijk rust.
Ze het een aardig poësie van d’r vrijhaid kannen genieten, want ze is achtennegentig jaren ëwurren.
Terug naar: De winkeltjies van ’t ouwe darp